Een status kado

Het mooiste kado? Ik hield het omhoog bij een demonstratie van mijn producten tijdens een presentatiedag bij één van de grootste uitvaartorganisaties. Twee crematiebewijzen. Allebei met een beetje kitscherige afbeelding van een bos met een bruggetje op weg naar het licht. Het waren certificaten waarin onze hond met naam en toenaam werd genoemd en waarop de crematiedatum werd vermeld. In een begeleidend briefje las ik: “Wij weten als geen ander wat het verlies van uw huisdier bij u teweeg brengt, daarom hebben wij goede zorg besteed aan de crematie van Misty”. Ik was destijds geraakt door deze woorden en door het met naam en toenaam noemen van onze hond, die weliswaar niet de positie van een kind had maar wel een echt gezinslid was. Onze zoon was vanwege zijn meervoudige beperking, volledig van slag door dit crematiebewijs. “Klopt niet, klopt niet…” riep hij steeds. Wat bleek, de datum van de crematie was vermeld en dat was niet de datum van Misty’s overlijden. Eén telefoontje naar het dierencrematorium was genoeg om een tweede bewijs te krijgen, speciaal voor onze zoon, als herinnering aan zijn dierbare huisvriend.

Ik hoor u denken: “Ja, maar eigenlijk heb je zelf voor dit crematiebewijs betaald…”. Dat kan wel zo zijn, maar toch. Er zijn gelukkig mensen die inzien dat het van groot belang is om een bewijs van crematie uit te schrijven. Een bewijs waarin een naam genoemd wordt. Deze vermelding is veel méér dan een naam, het is een erkenning voor het hebben bestaan van het leven. Als dat al zo belangrijk is bij een huisdier, hoeveel des te meer als het om je eigen kind gaat, een nieuw leven wat uit jezelf geboren is.

Terug naar de presentatiedag van een paar weken geleden. Pr-afdeling, relatiebeheerders, teamleiders van crematoria, marketing, inkoop enz. Natuurlijk vond ik het een geweldige kans om mijn producten aan hen te mogen laten zien, maar deze zullen hun weg wel vinden, daar ben ik van overtuigd. Veel liever greep ik de kans aan om met deze grote groep toehoorders te praten over geregistreerde crematie. Waarmee ik bedoel, te allen tijde geregistreerd cremeren, óók onder 24 weken zwangerschap. Juist onder 24 weken zwangerschap! Dat dit in een behoefte voorziet blijkt uit talloze gesprekken met ouders, hun belevingsverhalen op Internet en de drang om erkenning te krijgen voor het begin en het einde van het leven van hun kindje. Hoe klein het ook heeft mogen zijn.

Tijdens een lunch kwam ik daar deze week met één van de toehoorders nog eens verder over in gesprek. Zij vertelde dat mijn betoog haar persoonlijk had aangegrepen. Hun kindje was overleden na een zwangerschap van 23 weken en 5 dagen. “Statusloos”, vertelde ze. “Geen status, omdat ons kindje eigenlijk twee dagen te vroeg geboren is”. Twee dagen te vroeg voor een wettelijke erkenning. Natuurlijk konden ze zelf hun kindje bijschrijven in hun trouwboekje maar dat voelde toch anders. We hebben in elk geval afgesproken dat we het belang van te allen tijde geregistreerd cremeren ‘met een hoop lawaai’ zullen bespreken in onze omgeving. Dan komt het een keer op de agenda, daar zijn we van overtuigd.

Een crematiecertificaat, een status uit eerbetoon met de naam van het kindje. Met de data van geboorte en overlijden, soms in andere volgorde, en de datum van crematie. Als bewijs van bestaan, opdat ook deze kleine voetsporen in ons leven nooit helemaal weggespoeld zullen worden. Het mooiste kado.



April 2009.


Reacties op deze column? U kunt hieronder reageren