Kleren maken de vrouw…

Het wordt dus meestal een nette broek, blouse, colbertjasje en bijpassende sjaal. Alleen vorige week had ik wat spijt van mijn kledingkeuze. Een van de familieleden wees me bij binnenkomst een stoel aan. Toen ik na afloop van de bespreking weer opstond bleek er zich een grote helderrode bloedvlek op het witte stoelkussen te bevinden. Ik kreeg een nogal ongemakkelijk gevoel en haastte mij te zeggen dat ik hoopte dat de vlek niet van mij afkomstig zou zijn. Voordat ik ging zitten had ik wel gezien dat het stoelkussen niet meer smetteloos wit was, maar zo’n grote bloedvlek had ik nog niet gespot… De familie verzekerde echter dat de vlek er al was, en gelukkig kon ik dit thuisgekomen beamen. Het moest dus wel de grote loopse hond van de familie geweest zijn, die vòòr mij op de stoel had gezeten… Voeg daarbij het feit dat mijn kleding onder de handenharen zat en u kunt zich voorstellen dat ik achteraf bezien deze keer toch beter mijn jeans had kunnen dragen. Toch is dit soort dingen tegelijkertijd het leuke aan ons werk; je komt in zoveel verschillende situaties en sferen terecht en dat is iedere keer weer een grote verrassing. En ach, dat soms mijn kleding meteen na een bezoek weer in de was moet, neem ik dan maar op de koop toe. Of de familie zich wat ongemakkelijk voelde door dit alles? Ik geloof van niet, want de dag erna kreeg ik weer precies dezelfde stoel aangeboden. De stomerij in ons dorp doet de laatste tijd goede zaken…